Was vroeger echt alles beter?
Allereerst mijn excuses voor het feit dat ik niet aan mijn februari column heb kunnen voldoen. Nu met terugwerkende kracht alsnog mijn bijdrage voor de maand mei. Met hoofdbrekens heb ik de column van onze directeur Kees van den Hoek over fingerspitzengefühl zitten lezen. Dat zul je altijd zien, hij sneed precies een aantal onderwerpen aan die ik ook in m’n hoofd had. Maar, net als in het bedrijfsleven en in de sport, is het belangrijk ook een plan B en C te hebben, indien plan A niet door kan gaan of niet functioneert.
Evenals onze directeur ben ook ik van de oude stempel, maar desalniettemin zijn we beiden vooruitstrevend en willen we onze ervaring laten gelden bij ICA. Deze ervaring willen we graag delen met de jongere collega’s. Zoiets kan enkel wanneer iemand lering uit het verleden heeft kunnen trekken. Vallen is hierdoor helemaal niet erg, je staat altijd weer op. Als je nooit te maken hebt gehad met tegenslagen, kun je nooit iets leren. Ik vergelijk het altijd maar met een ‘tripje’ dat ik ooit op de fiets gemaakt heb vanuit Italië naar Nederland. Dit was een ritje van om en nabij de 1400 km en geloof me, ik heb afgezien en zelfs ‘zwarte sneeuw’ gezien. Sporten is een prima middel om je energie kwijt te kunnen en ik ben altijd actief geweest in diverse disciplines zoals voetbal, triatlon en dus wielrennen. Opgeven stond niet in mijn woordenboek en dat is dan ook iets wat ik probeer over te brengen op mijn omgeving.
Een vergelijking met vroeger is snel gemaakt. Het is een inkopper van jewelste om te stellen dat het vroeger beter was. Wij zeggen het, onze ouders zeiden het, en mijn inschatting is dat de jeugd van tegenwoordig over dertig jaar tot dezelfde conclusie zal komen. Zo herhaalt de geschiedenis zich altijd. Maar of het ook écht zo is? Deels misschien. Het is wetenschappelijk bewezen dat je omgeving ons menselijk welzijn beïnvloedt. Zo is er ooit onderzocht wat het effect is van een muur en een stuk natuur op het herstel van patiënten. Wat bleek? Patiënten met uitzicht op ‘groen’ herstelden beter en sneller dan patiënten die uitkeken op een kale muur. Op de werkvloer werkt het idem dito zo. We laten ons allemaal beïnvloeden en het laat zich raden dat wanneer je veel positief ingestelde en leergierige collega’s om je heen hebt; je anders naar je werk gaat dan wanneer er 50 doemdenkers in dienst zijn.
De afgelopen maanden hebben we een aantal sollicitanten gehad bij ICA en deze lieten ons allen weten dat we ‘goed bezig’ zijn. Dit zijn externe personen die dus blijkbaar onze publicaties op social media volgen. Dit is een mooi compliment waar we gevoelig voor zijn, maar niet te lang bij stil willen staan. We willen namelijk vooruit. Zo zitten we tweewekelijks met de binnen- en buitendienst bij elkaar om verbeterpunten aan de kaak te stellen, kennis uit te wisselen en op deze manier het niveau omhoog te tillen. Collega’s bij ICA moeten een soort natuurlijk instinct ontwikkelen om kansen te zien en benutten. Ook ik stond vroeger met mijn ‘poten in de klei’ om het vak te leren. Daar is helemaal niks mis mee, want dit is een hele goede leerschool. Tegenwoordig is het snel prima voor de jeugd en om eerst in het magazijn te moeten beginnen wordt bijna als denigrerend beschouwd. Jongeren komen van school en hebben soms een attitude van ‘ik ben de directeur’. In het wielrennen is een kopman ook ooit knecht geweest en een profvoetballer heeft ook duizenden trainingsuren in de benen. Ook hij zal op zijn 20e nog geen aanvoerder zijn, uitzonderingen zoals Cruyff misschien daargelaten.
De tegelhandel is een snelle handel. Dit betekent dat je flexibel moet zijn, maar ook dat je, door gehaast te zijn, per abuis snel een steekje zou kunnen laten vallen. Door kennis en ervaring met elkaar te delen proberen we relaties beter van dienst te zijn. We willen proactief handelen en niet de kat uit de boom kijken totdat iets komt aanwaaien. De tijd gaat voor mijn gevoel steeds sneller naar mate je ouder wordt, maar dit kan ook gerelateerd zijn aan mijn steeds groeiende verantwoordelijkheidsgevoel.
